Յարացոյց

Դէմքին վրայ կնճիռներ Ծալքերուն մէջ յիշատակ Ու ամէն գիծ` պատմութիւն, Բիւրաւոր արեւածագ

"Today's concert is an endeavor to confront our fears and uncertainties through music. Let us fill ourselves with hope for the future and stand resilient."

Լիբանանեան բեմերէ տարիներու բացակայութենէ ետք, Ալեֆ Ապի Սաատ (Aleph Abi Saad) ելոյթ պիտի ունենար Քազինոյի մայր թատերասրահին մէջ:

Դպրոցը ունէր երկու բակ. մէկը գետնայարկի շրջափակն էր, որուն հարաւային կողմը դուռով մը կը բաժնուէր Սրբոց Քառասնից Մանկանց Մայր եկեղեցիէն:

Լսողն ու ընթերցողը պիտի ըսեն «Ինչքան սէր կայ պահուած այս խօսքին ետին». մարդ զիջի իր բաժին միսը ու բաւարարուի ոսկորով եւ իր խօսակիցին տայ իր բաժին միսը` արժէքաւորը։ Ի՜նչ վեհանձնութիւն։

Սիրոյ համար պէտք չեն տօներ Տօն է սէրն ամէնօրեայ Խօսքեր պէտք չեն սիրելու համար Աչքերը լեզու են հազարամեայ։ Վարդեր, զարդեր, գեղօններ Զուր են նուէրներն ընծայ

Թէ ծնէիր բնութենէն` առանց հօր ու մօր Ապրէիր կեանքն ազատ, տկլոր Գոյն, կրօնք, հայրենիք չունենայիր Ըսէ ինծի, յայնժամ ո՛վ պիտի ըլլայիր։

Հիմա արդէն ես եմ հրամանատարը, եւ օրերէ որ կը խաղամ այս խաղը: Քանի մը անգամ խաղալէ եւ յաղթանակ արձանագրելէ ետք, անդրադարձայ, որ ա՛լ անցեալի մտայնութեամբ չէ որ կը խաղամ:

Խաղերը շատ էին, բայց օգտագործուած բառերը աւելի, եւ այդ բառերու միտքը յղացողները միշտ ալ կը մնային անյայտ զինուորներ, որոնք բազմալեզու հայհոյանքներ արձակելու ատակ մարդիկ էին, եւ այնքա՜ն ստեղծարար ոգիով ու պատկերաւոր ձեւով...

Կաղանդ Պապային տարիներ է արդէն չեմ հաւատար, բայց ըսել չէ որ մարդիկ ինծի նուէրներ բերելէ պէտք է դադրին. դեռ պզտիկ եմ, եւ նուէրը տակաւին կ'ուրախացնէ զիս՝ ով ալ ըլլայ բերողը: Ես եկամուտի մասնաւոր աղբիւր մը չունիմ եւ մէկու մը նուէր չեմ կրնար առնել այս տարիքիս...

Ո՞վ է, ի՛նչ է այս մարդ կոչեցեալը, որ աշխարհի ամէնէն զազարգացած արարածը կը նկատուի։ Որքանո՞վ տարբեր եմ ես հիմա իմ նախահայրերէս եւ ընդհանրապէս որո՞նք էին անոնք, ինչպիսի՞ ինքնութեան, բնաւորութեան եւ կարողութեան տէր մարդիկ էին։

Այդ խճողումներուն, երթեւեկութեան ժամանակ՝ կարմիր լոյսին դէմ կեցած, կամ կանաչ լոյսին քովէն անցնելով, առաւօտեան սուրճին կամ սիկարէթին հետ, հարազատ մը հասցուցած ժամանակ, գործի ճամբուն վրայ՝ առաջին յաճախորդին չհանդիպած, աշխարհին երբեմն ալ «բարի լոյս» իսկ չըսած, լիբանանցիք ռատիոյի ալիքի մը վրայ են:

Կը տողանցեն լուսանկարներ տեղահանումներու, ամայացած քաղաքի մը փողոցներու, թափառական ծերունիներու եւ մանուկներու: Մուխ ու ծուխ կը բարձրանայ քաղաքին մէկ կողմէն, ռմբակոծումի պայթիւնները կ'արձագանգեն շրջանէ շրջան:

Նախքան եութիուպն ու սփոթիֆայը, նախքան կոճակի մը սեղմումով, կամ մատի մը հպումով ուզածիդ հասնելու դարը, կար անիւ մը որ կը դառնար երկու կողմ` ժամացոյցի սլաքներու ուղղութեամբ եւ անոնց հակառակ ուղղութեամբ:

Այստեղ բոլորն ալ գիտեն քաղաքականութիւնը, բոլորն ալ կը հասկնան. երբեմն կը կապկեն ուրիշին խօսքը, երբեմն բանականութեամբ վերլուծելով կը ներկայացնեն իրենց միտքը, երբեմն «վերէն լսուած» բաներ կը փոխանցեն, երբեմն ալ... պարզապէս կը փչեն...

Խունկ ու մոմ կաթնապուրը հնարողի յիշատակին, ձեռքերը դալար զայն պատրաստողին, մեզի ալ հազար անուշ...

Իւրաքանչիւր պտուղ կամ բանջարեղէն իրեն համար իր մարդը ունէր։ Լոլիկը Հասանէն, գետնախնձորը՝ Ահմատէն, Սոխը՝ Մհամատէն, եւ այսպէս...

Բոլոր փոխադրամիջոցները կը տանին մարդիկ ու կը բերեն զիրենք, սակայն օդանաւը, որ կը նուաճէ երկինքը, ճամբորդութիւնն աւելի խորհրդաւոր ու հեքիաթային կը դարձնէ:

Պատերազմի սեւ շուկաները շատ էին։ Իւրաքանչիւր ժամանակաշրջան ունէր իր իւրայատուկ տագնապը, իր առանձնայատկութիւնները եւ, հետեւաբար, իրեն յատուկ «սեւ շուկան»:

...այս մարդիկ հոն կը գտնուէին յանձնառու ոգիով եւ կը կրէին մարդասիրական, անփոխադարձ աշխատանք մը տանելու գիտակից պատասխանատուութիւնը։

Կը մտածեմ, թէ մարդկային մարմինը, ուղեղն ու ջիղերը պատրաստուա՞ծ են յաջորդաբար նման ողբերգութիւններ կուլ տալու, չե՞ն սպառիր անոնք:

Քաղաքը, ուրկէ կու գամ, ունի օդակայան մը։ Այո՛, չունի շքեղութիւնը եւրոպական այլ օդակայաններու, չունի տարածութիւնը Արաբական ծոցի երկիրներու օդակայաններուն, բայց մերն է, մեր ունեցածը։

Խորհուրդը Նոր տարուան ես կրնամ զգալ միայն ընտանեկան սեղանին շուրջ, նոյնիսկ եթէ վրան ծայրէ ծայր չէ լեցուած ուտեստեղէնով ու շուրջը մարդոցմով...