Բանաստեղծութիւններ

ՍԻՐՈՒՄ ԵՆՔ

1.

Ես սիրում եմ անպայման,

Աշխարհի չափ անսահման․․․

Կեանքը` սիրում են մարդիկ,

Տրուած իրենց գանձ-մասնիկ,

Այս աշխարհը անցողիկ`

Հանդիպման վայր մի գողտրիկ

Եւ երկինքը մեծ անհուն,

Որ տալու է քուն նիրհուն,

Իսկ աչքերին սեւեռուն`

Ամէնօրեայ լոյս փաղփուն,

Անշուշտ` լոյսը կենսական`

Շատ իրերի ստուգման,

Կանաչ դաշտը նախշապատ`

Մի միջավայր անապակ,

Բնութիւնը այս անեղ`

Ներշնչարան հրաշագեղ,

Ծնող, զաւակ հարազատ`

Մի կենսակերպ միշտ ազատ,

Գործ, աշխատանք հարուստի,

Յանուն հացի, ապրուստի,

Ոսկի, արծաթ, մարգարիտ,

Նուիրելու սիրածիդ,

Մտերմութիւն որոնուած`

Ամուսնութեամբ կնքուած

Եւ անորոշ ապագայ`

Մի օր քո դուռը կը գայ,

Սպասումներ նորովի,

Որ մի երազ էլ ծնուի:

Եւ դեռ ինչե՜ր չգրուած,

Բայց լռելեան միշտ ասուած․

Այս բոլորը` պատճառուած,

Տալիս են հիմք երազուած

Երջանկութեան քո անձին,

Գուցէ նաեւ ուրիշին`

Անձ-ծանօթին հարազատ,

Անծանօթին անազատ․․․

․․․

Պէտք է սիրել ան-պատճառ,

Սէրը չունի մի պատճառ,

Որ մտածես խելագար`

Ինչո՞ւ սիրել անդադար:

Սիրե՜լ, սիրե՜լ պարզապէս`

Մէկ պատճառով յայտնապէս,

Որ սիրելը այս կեանքում

Չունի պատճառ սիրելու,

Այլ լոկ սիրել անպատճառ

Եւ չորոնել այլ պատճառ:

2.

Իջի՜ր, փաթի՛լ, մեղմիկ պարով,

Օդը գրկած լոյսի շողով,

Քու սպիտակ մաքրութենէն

Ափերս քեզ գրկել կ’ուզեն:

Պարող փթթում լուսաճերմակ`

Օդէն իջնող ծաղկած ճաճանչ,

Ամէն պարդ շողի լոյս կանչ`

Իմ աչքերուն սառցակալած:

Ձեռքերս պարզած, ափերս բաց,

Հանգիստ նստիր, չինաս յոգնած.

Քու պարերով, օրօրանքով,

Եղիր մօտիկ աչքերուս քով:

Քու մաքրութեամբ ես կը լուամ

Սիրտս խոցուած ու դառնահամ,

Զգացումներ, յուշեր ամէն`

Աչքերուս լուռ ապրումներէն:

Բայց, ո՛չ,  քեզ չեմ ուզեր գրկած`

Մէջն աչքերուս կամ ափիս բաց,

Որ չհալիս ինքնակորոյս

Եւ կամ դառնաս` արցունքի լոյս:

Իջի՜ր, փաթի՛լ, հողին անամպ,

Պահէ՛ գոյնդ ճերմակութեամբ:

3.

Չի լինի դատարկ

Ճամփան այս անել,

Որ մեր քայլարագ

Ուղին է եղել:

Հիմա ես չկամ

Այդ ճամփին մեր լոյս.

Մենա՞կ ենք քայլում

Այս ճամփան անլոյս…

Գուցէ չլինենք

Մէկս միւսի հետ`

Միւսը կը լինի

Մենակ առանձին,

Փնտռելով մէկին

Իրիկնաժամին…

Եթէ երկուսն էլ

Չլինեն անվերջ`

Կը լինեն հետքեր,

Թողած անուններ…

Կը նստի մենակ

Լոյսի ծառի տակ,

Չի՛ քայլի հաստատ`

Վստահ հարազատ…

Իսկ ես կը նայեմ,

Լռած, տխրադէմ,

Լոյսի ոտքերին`

Ինձնից հեռացող,

Ճամփան լուսաշող

Քայլող ոտքերին`

Հեռուն գնացող

Հաստատ քայլերին:

4.

Երբ մօտենաս բարձունքին,

Դուն մի՛ մոռնար ճամբան հին`

Այնտեղով էր, որ հասար

Գագաթն այս լոյս բարձրասար:

Միշտ ալ յիշէ՛, որ ճամբան

Ունի վայրէջք անպայման,

Երբ հայեացքդ դուն շեղես

Լոյս կատարէն գեղուղէշ:

Բարձունքն ունի դեռ ճամբայ`

Աչքերուդ մէջ կը ծփայ,

Լուսազեղուն խորհուրդով`

Ճաճանչաւէտ`անհուն ծով:

Երազդ այնտեղ արծաթէ

Լուսածփուն նաւդ է.

Դարձիր նաւորդն Հրաշքին`

Առասպելով քու կեանքին:

5.

Ես ինձ հետ մենակ,

Ամէն ինչ գրկած,

Բայց ոչինչ բռնած,

Պահուան անտեղեակ`

Նայում եմ վերջին

Հեռացող լոյսի՞ն.

Թե՞ մարուող կանչին.

Չգիտեմ` ինչին…

Երազին գուցէ,

Մասամբ արծաթէ,

Որ բերում է լոկ

Յուշերս անհոգ:

Ես ինձ հետ մենակ,

Յուշերս գրկած,

Նայում մի կէտի`

Մի մարդու վշտի…

Ուզում եմ կարդալ

Մի մատեան դառնալ,

Մի ձեռք մեկնուած`

Բոլորին տրուած,

Մի սեղան հացի`

Գինով կենացի

Այն մարդու համար`

Վշտով անհամար,

Մշտավառ կանթեղ

Աղօթքի անեղ,

Ինչ որ ուզում է

Աչքը արցունքէ,

Յուսավառ մի բառ,

Մի սիրտ անբարբառ

Նրա համար սոսկ`

Վաղուայ մտահոգ,

Լուսավառ մի յոյս`

Հրաշքի Յիսուս

Բոլորի համար,

Գթասրտաբար…

Կարող եմ լինել,

Ամէն ինչ անել,

Բայց ոչ լուսահիւս

Մի հրաշք Յիսուս:

Ես ինձ հետ մենակ,

Ամէն ինչ գրկած,

Մեռնում եմ անհող,

Քանզի չեմ կարող

Լինել ամէն ինչ,

Լինել եւ ոչինչ:

6.

Տերեւներ ոսկի,

Դուք` աշնան հոգի,

Բայց այնքան էք հէգ`

Այնքան վշտաբեկ…

Գոյութեան մասնիկ`

Այնքան թափանցիկ,

Ուրկէ կ‘երեւան

Քայլերը մահուան:

Լքեցին շատեր`

Մրգեր ու մարդեր,

Իսկ դուք մնացիք`

Ծառին միշտ մասնիկ.

Եղաք սրտագին

Ու հաւատարիմ

Զինուորներ արի`

Ձեր ամրոց ծառին:

Յուսաբեկ ինկաք`

Հովէն զարնուած`

Մէկ մէկ` առանձին,

խումբով մահակից,

Բայց դարձէալ նորէն

Չէք հեռու ծառէն,

Թէկուզեւ անկեանք

Անաւիշ երակ:

Աչքեր կիսաձայն

Հողին նայեցան

Իյնալէն առաջ`

Մահուան ընդառաջ.

Բայց մէկը ձեզմէ`

Փոքրիկը գուցէ,

Ինկաւ աչքը վեր`

Երազին սեւեռ:

Կար լաւ ժամանակ`

Էիք հանդերձանք,

Իսկ հիմա դարձաք

Ծառին արցունք տաք,

Հողի լուռ ժամին`

Սրսփուն մարմին…

Շղարշէ մշուշ

Ծածկեց ամէն յուշ:

Ծառը կարօտէն`

Մերկ իր յուշերէն,

Դարձաւ աղաչանք`

Երկնատես հայեացք:

Սիրեցի ես ձեզ

Ձեր կեանքովը հեզ,

Որ եղաք ստուեր`

Անցեալին վաւեր: