ԷԼԵԳԻԱ
Կտոր ամպ` միջոց լոյսի – ուղեկից լուսնին, ինչպէ՞ս հրաժեշտ տալ հանդէսին այս հրաշագեղ…
Լոյսը կը բացուի` բոյրով շաղախուած անհոգութեան, յետմիջօրէին գարունքի խինդ ու բերկրանք, աշնանահունչ ինչո՞ւ կը յայտնուի թախիծ…
＊＊＊
Տղերքից վերյուշ անցեալի` չմնաց պատշաճ…
Մահը ջնջեց այն անկեանք սրտերից…
Շունչ առնելու վայրկեան չլինի եւ թող, զենիթում` արեգակնային հրայրք անխռով… Խոտհաւաքի շրջանին այս համատարած…
＊＊＊
Թիթե՞ռ, թէ՞ աստղեր. յայտնուած անկիւնին առաստաղի` փոշու վրայ սարդոստայնի… Ամռան անհոգ միջօրէի ժամը շուտով կը խփի, յուշից դէպի յոյզ – ճամփաբաժանին կամ փայլատակումի` աստղի այն երազահունչ, գուցէ իրական, սակայն` վերջինը…
＊＊＊
Վերյուշն ինձ կրկին հեռուն կը տանի… Խոր աշուն, գիշեր լուսնալոյս… Նոյնը եւ այնտեղ, այլեւ ինչ-որ շունչ բանաստեղծական… Եւ պատառիկներ իրողութեան ու պատրանքի միջեւ…
Կարօտս` ոչ այս յուշը իրական, այլ` երազս կորսուած…
＊＊＊
Խորքից դարերի անյատնում խորհուրդ, խոհե՜ր բացակայ – կը ցոլարձակեն վերատպութիւն Վան Դեյկի` հայեացքից զրահավառ զինուորի…
Պատառիկ թուղթ մի` ընկած յատակին կարծես հէնց այնպէս…
＊＊＊
Ո՛չ առաջինն ես դու, ո՛չ էլ ես` վերջինը…
Ա՜, ժամանակին երգուած երգն այս…
Սիրատենչիկ օրերն ամռան մնացին ետեւ. թողած ոսկեայ հրապոյրը մարմնի, կամքի ուժը ի՞նչ…
Պա՞հ անրջանքի, թէ՞ իրական կեանքի խեղաթիւր պատկեր…
ԻՄԻՏԱՑԻԱՅ. – Ա.
Կը քայլեմ փութով այն Դիւթը դէպի, որ կը ձեռքի հեռուից…
Բայց մօտենալով կը յապաղի քայլքս անիրական ու դատարկ հայեացքից Նրա…
Գարնան արթնութեան ուրախ հրապոյր…
Սիրոյ վեհաշուք վսեմ Տաճարից…
ԻՄԻՏԱՑԻԱՅ. – Բ.
Կեանքը երկուսիս բերեց նոյն ճամբան… Մերթ կապելով մեր սրտերն իրար, մերթ դարձնելով բաժան…
Մէկս` առօրեայ հոգսերի տէրը, միւսս` սոսկապէս դարձած գեղութեան գերին…
Եւ ընդհանուր գծուած գուցէ ծերութեան ճանապարհն այս…
＊＊＊
Գաւաթ` դատարկուած մինչեւ յատակը, որտեղ սոսկ մրուր… Պատկերքը նրանց, որ չսիրուեցին բնաւ…
Սէրը ինչ-որ տեղ կը ծնի գուցէ թէ ատելութիւն…
Ամռան տապ, դարձի ճամբայ, սէր անբիծ… Արահետ մի` տանող կրկին դէպի Կեանք…
＊＊＊
Գծուած նախաշեմին գարնան պատկեր նորալուսնի, ուղեկից աստղափայլի ու պահի միջեւ, մտքեր ժողոված, ողջոյնի անտարբեր` անշտապ կը քայլեմ կացարանս դէպ, իսկ գուցէ այցելէի Այլուհո՞ւն…
＊＊＊
Ամպերի մուտքից կը խամրի մի՞թէ փայլը Կապոյտի…
Տեսիլքը նրա կը յայտնուի մի պահ… Հիւսուած սրտի անմարմին խորհրդին` ինչպէս անուրջներիցս ժայթքած ցոլքերն հրավառ…
Անշարժ դիպուածից սոսկ ձեռքներս իրար…
＊＊＊
Եւ աբսուրդի մէջ առկայծում սիրոյ… Բախտը երբեւէ ի՞նձ էլ կը ժպտայ…
Ընթացք ռիթմիկ` լուսամուտի ապակուն գծուած, անձրեւանոցների` մեծի ու փոքրի…
Կենսաբոյր հետքեր` անձրեւից գարնան…
＊＊＊
Կէսգիշերն անց` կը ձգուի այցը… Մէկի յուզաշխարհը գրեթէ միւսին անտես, անհաղորդ…
Վարագոյրին պատշգամբի` շուշանազարդ…
Սրտերին մօտալուտ աշունքուայ թախիծ, կը գուշակի ոչ հեռուից երգը ծղրիդի…
＊＊＊
Գետանցի պահ` դարձեալ նոյն ճամբան… Խոկումներում տուայտանք հոգու, ցնորք ու գիշեր…
Հապա էա՛կն այն, ում առջեւ մի պահ ոգի՞ն կ’ընկրկի, խօսի թող սի՞րտը…
Պահի այս ու գրի միջեւ` համակարգչի ստեղնաշար…
ԽՈՐՔԸ ԱՆՏԱՌԻ
Անձրեւի սաստկացում, դարձեալ մեղմացում` կը դարձնէր ճամբորդութիւնը խիստ ռոմանտիկ… Իսկ ընկերոջս խօսքը կը հնչէր կարծես խոստովանութեան յանգունակ մի բան` «կը սահի սաղարթը քիչ յետոյ յետոյքիս բացի վրայով»…
＊＊＊
Ձգուէր գուցէ հարսիկների զրոյցը մտերմիկ, բայց յանկարծօրէն լքեցին իրար ասես թէ անսպառ հարցերից համակ…
Ամայացաւ ծաղկած կեռասենու ճիւղը…
Ի լրումն պատուհանիս` վառեցի սենեակիս լոյսը…
＊＊＊
Գրկած ծնկներ, թեւս փարած թիկունքին, գգուանքներ ականջին կը շշնջամ հեշտանքի… Հիւսուած ներշնչանքին տողեր երախտիքի…
Սիրտը դարձրած աշխարհի կենտրոն` հրաշք Կայան մի` երկրիս վրայ…
＊＊＊
Աղջիկն այդ` դպրոցական, կը տայ՞ իր սէրը, թե՞ կը մատնի հոգիս խանդի պատրանքին… Քմահաճ նման մտածումից զերծ կամ սկիզբ առած գուցէ այս ճանապարհը ձգուի ինչպէս որ կայ՞ ամայի…
＊＊＊
Շիթե՞ր անձրեւի – մօտի՞վ բերկրանքի, թէ՞ արտասուքի անզուսպ կաթիլներ… Ժխոր փողոցի կամ դիտանոցից սրճարանի այս սկիզբ առած անանուն տեսիլը յոյսի…
Գիւղիս տանիքի տակ այն` կարօ՞տ Դարձիս…
＊＊＊
«… Չկորցրի երազը աստղկայ գիշերին»…
Պահին ծագումի հունչը գարունքի զօրութեամբ քամու վերակերտած ողջ Անցումը յուզաշխարհիս, իրականի ու ապրումի զուգադիպո՞ւմ, ոգեկոչում բնութեան անուշագեղ Կանչից…
＊＊＊
Թմբիրի մէջ անցկացրի տարիքս համակ…
Օրը մանրաքայլ կը բացուի գարունքի ծաղկունքաշատ, անընդհատ կրկնուող հեռախօսազանգը կը յիշեցնի ներկայութեանս կան ու չկան…
Մատներս կը փնտռեն միս ու արիւնը երազիս կորսուած…
＊＊＊
Գարնան երեկոյ. անշտապ հէնց այնպէս կ’իջնեմ փողոցով, ներանձնականիս բեռան տակ հազիւ քայլելով, մինչդեռ կիսալուսինը, որ հպաւ հայեացքիս, կը սուրայ ճիւղերի արանքով անհամեմատ արագ…
Մէկ պատրանք – երկու տարբեր իրողութեան…
＊＊＊
Գարնան երեկոյին նոյնքան թախիծ, որքան աշունքուայ… Ծղրիդի երգի տեղը գրաւած գորտի խմբերգը, հորիզոնի աղօտ վերջալոյսը համալրած էլեկտրականի դեղինը թախծահունչ…
Կեանքի ու մահուան տարբերութեան նշոյլ գրեթէ չկա…
＊＊＊
Կը քայլեմ փողոցն ի վար մտախոհ մենակ… Լուսնի բարակ մանգաղը թեքուած ժխորին քաղաքի, խոհերս անթաքոյց դրուագէին վերյուշերը կեանքիս` ի մի բերուած սրճարանում… Երկմտանքս, արդեօ՛ք` կը սիրե՞մ կրկին…
ԱՆԴԱՐՁ
Յայտնուեց մի օր, բայց դարձաւ երազ… Թողած անբաժան թախիծը ու ինձ…
Ամռան շոգից անէացաւ ձեւումն այս…
Մեկնե՞մ գուցէ թէ…, դառնա՞մ նորէն` սրճարանը այն. թող ինքն էլ` չգիտենայ թէ ո՛ւմ համար…
＊＊＊
Ամռան անփոփոխ ամէն մի վայրկեան յիշակերտում որպէս լուսապատկեր նայուածքի նրա կը տարրալուծուի խոկումներիս մէջ… Անյոյս լոյսերում ընկողմանած մայթերը փողոցի կը տանեն ինձ մօտակայ սրճարան, իրիկնահովին…
＊＊＊
Անհուն թախիծս չթօթափի թող ո՛չ մի սփոփանք, Սէր-հրապոյրի մասին` խօսքն անգամ անիմաստ… Եւ աշնանահունչ այսօրը կարծես գորշութեան մատնուած, երեկոյ շուտով… Մառախուղ, բայց եւ` ամպրոպ ու անձրեւ…
＊＊＊
Զբօսանքիս ատենին չոր ճիւղասայրերը այգուս մրգատու ծառերի կը ջարդոտէի` գոյատեւումը որոնց համարելով աւելորդ…
Հերթականին չհասած ձեռքս ընկրկեց… մերկ խշուրին փառահեղ բազմած ճպուռից…
＊＊＊
Գիշերաժամին. խոտ ու սաղարթին իջած ճամբափոշու թանձր շղարշի ակնարկից մեկնարկած զրոյցը կ’ուղղորդէր խոկումը դէպի հանգրուան…
Երբեմնի Պատկառազդու Սրբավայրից, սակայն, անթաքոյց` ո՛չ մի տպաւորութիւն այսօր…
＊＊＊
Խոհեր, որ մերթ կ’ընթանան առաջ ու կը դառնան ետ, հեռու մեծն անուրջներիցս երկնքից աստղեր ցած բերող` օրուայ յետմիջօրէին…
Բնաշխարհիս զուարթութեանը մաս կազմելու փոխարէն, կիսեցին կրծքիս տակ բոյն դրած «թախիծը ժպտադէմ»…
＊＊＊
Թէ ո՛վ կը քայլի իրօք առջեւից դարի կամ ժամանակը կը տայ նախապատուութիւն, անշո՛ւշտ նրան կ’ընծայուի ապագայի պսակը դափնէ…
Գործաստեղծումի սին մտավարժանքից մնայ ինձ բաժին` ճնճղուկների զուարթ աղմուկը օրուայ այս ժամին…
＊＊＊
Յորձանք փողոցի. կը գալարուեն մայթերն անրջային, բայց երեկոյին մօտ ագռաւների թռիչքն է, որ կը յիշեցնի աշնան մասին այս ու բնաշխարհիս… Որի ժպտացող վերջալոյսի տակ կը յայտնուի յոյսը` տարեմուտին ընդառաջ…
＊＊＊
Տեղեկացայ. նախքան հանդէս գալն իր, կը ցոլայ լուսնագունդը զիլ դիմացն անցուորիս…
Աշնագեղ սաղարթների բացուածքներից լուսնացոլքը սփռելով երեւանեան յուշ երեկոյիս վրա… Մտքերից մի պահ կտրելով ի՛նձ էլ` պատճառելով թովանք…
＊＊＊
Սենեակից փողոց, փողոցից սենեակ երեկոյին. անտարբեր աղմուկին, լուսնի հսկայ ափսէին` մաս-մաս վերամբառնող ետեւանց Մայր-օբելիսկի…
Բայց ո՛չ` ճակատագրին դէմ յանդիման վճռականութեանս – մարտահրաւէրներից բխած ժամանակին բնորոշ…
＊＊＊
Քայլքս ընդհատուեց անոյշ յուշից նրա… Թաց սաղարթը բերելով շնչին. խենթ սիրահարը սօսու պտտան տերեւաթափոց-հանդէսի… Իսկ պուրակապան համերկրացիս` այսօր էլ կը ժողովէր սաղարթները յանուր պարարտաղբ որպէս…
＊＊＊
Օրիորդ մի, որ կ’անցնէր նայուածքով հպանցիկ, կարդայ գուցէ կամ կռահի հայեացքիս մէջ պոռթկում ոգու` յոյզերին իր համարժէք… Ձմռան երեկոն նոյն անխօս` պարգեւի խոհերիս շունչ, նորէն` աղուորի՛ միջոցով…
＊＊＊
Լինէի թռչուն, ճախրէի անլուր քաղաքի վրայ, թէկուզ ինչպէս այն հաւքերը բնիկ, ձմռան գորշ պատկերին իրիկնամուտի…
Անխոնջ լռութեամբ կը յայտնուեմ մերթ պատուհանի առաջ, մերթ կը դառնամ սենեակից խոհանոց` լարուած նեարդերով…
ՁՄՌԱՆ ԵՐԵԿՈՅ
Զրոյցի բռնուած մտերմիկ ընկերս ալեզարդ կը պատմէր, թէ ինչպէս գնեց հինգ սվիտեր միանգամից, բայց եւ տարակուսանքից շարունակելով կէսկատակ. Կը հերիքի՞ կեանքն իր, հինգն էլ` կրել անխտիր…
Մինչդեռ իրական – սպառեցինք ժամը երեկոյի ձմռան…
＊＊＊
Մուտք մետրօ, ապա ելք. երեկոյին ընդելոյզ հրապոյր` ոմնի նայուածքի կուսական…
Մայթեր, փողոցի տօնական լոյսերի մէջ անկենդան… Ջերմ շունչ ստացած նորալուսնի ցոլանքից` երկնակամարից անպակաս` տարեմուտին այս սփոփիչ…
＊＊＊
Քայլքս լուսնապատկերին զուգընթաց` յետանձրեւային ուշ երեկոյին… Թողած գիրը նշումներիս, ունկնդիրս` փողոցին շունչ պարգեւող, ականջ շոյող ձայնադարձումներին…
Տարեմուտին ընդառաջ ռէալութեան մէջ կը փորձեմ պատրանք չփնտռել…
＊＊＊
Լռելեայն թիկնած լռութեանս վրայ, աչքս կիսախուփ, կ’ունկնդրեմ թէյնիկի թշշոցը ձմռան ծո՜վ գիշերին, տարեմուտին ընդառաջ…
Խոնջանքից բացի, խոկումներիս ո՛չինչ հասու չէ` ժամին այս…
＊＊＊
Նորալուսնի փայլը փողոցն անցնելուս ատենին. վերջալոյսը դեռ չսպառած իրեն` կպահի կարծես առձայնոյթը երեկոն ազդարարող լուսազարդութեան հետ ետտօնական… Եւ նկատեցի, որ անխռով էին խոկումներս էլ…
＊＊＊
Իջայ կենտրոն. տօնականութեան նշոյլ իսկ չկար, հրապարակ չմտայ, նոյն չգոյ փողոցները, երկու տեղ ձեւական տօնածառեր` մարդկանց սակաւաթւութեամբ…
Սա տարեմուտի տօների երկրորդ օրը: Վաղը մասնակցեմ նշանի՞ գուցէ…
＊＊＊
Բնանկար ձմռան հրապոյր լռութեամբ համակ, տարեմուտեան օրերը թողնուած ետեւ, այլեւ հոգուն սփոփա՜նք չկայ…
Կածանը կը տանի դէպի աղբրակ անտառամիջեան, ուրկից քայլքն ինձ դարձեալ` սենեակս անուրջիս…
＊＊＊
Խորիմաստ ընկալումը կեանքի` աքլորականչից մերժուած, նայուածքը սեւեռած մթան անյայտնի կէտին, կիսադէմը համակած աներեւակայելի ժպտով անրջային… Վայրկեան առ վայրկեան ցայգալոյսը կը մօտենայ զատկի կիրակիին…
＊＊＊
Կ’արթնանայ բնաշխարհս շուտով ձմռան թմբիրից… Խոկումս նորէն անուրջիս թեւանցուկ կը քաղի ժպիտ գարնան զարթօնքից… Իսկ աստղաժպիտը` կէսգիշերն անց, աքլորականչին մօտ` յոյսի շող կը պարգեւի…
＊＊＊
Չապրուի թէ որ ապրումը մի օր` եւ, բնական է, չյանձուի գրին… Մնա՛ էլի` ռիթմը փողոցին, խոկումին երեկոն կամ լուսնացոլքի տակ քայլքն իմ կ’ուղղուի դէպի հանգրուան…
Աւելի քան իրական կ’ընկալեմ աշխարհն այսօր…
＊＊＊
«Թողնել լռութիւնը» – դարձած հանգանակ գրի ու պատկերի արուեստների իմ…
Թէ՛ մէկին, թէ՛ միւսին` աչքը կը տեսնի առանց տեսնելու, ունկը` առանց լսելու լուր կ’առնի…
Դրսում` շունչը ձմռան, ներսում` լռութիւնս…
＊＊＊
Ցայգալոյսը` մէկ, միւս կողմից` լուսնափսէն հորիզոնին լայն, զարթուն եմ ես, որոշներն ու առնէտներ կարմրագիր զբօսայգու խորշերից ծլած…
Հաւքեր, որ խմբերգով իրենց կ’աւետեն կարծես սովորականի պէս լուսայգ. հեւքի միջից Ոստանի…
＊＊＊
Մարտիմէկեան մթնշաղը քաղաքի փողոցների երթեւեկն ուղեկցող` սուլիչների կանչերով կ’ազդարարի գարունքի այս անգամուայ մեկնարկը…
Այլեւ յայտնութեամբ նորալուսնի թովչանքի, ակնկալիքով ի դէպ` նորովի՜ գարնան…
＊＊＊
Լուսնափսէն մի պահ անճանա՜չ թուաց ինձ, քաղաքի լոյսերից լուսնացոլքով իր այլեւայլ կարծես… Խոհերիս ասես տրտմութիւն իջած, որ կը գծի աղերսներ անցեալիս դրուագների ու ներկայի պատկերի միջեւ…
＊＊＊
Լուսնի բոլորակը կախուած ժխորին քաղաքի, մենութեան վրայ ոմանց սրտերի դրոշմած թախիծ… Միւս կողմից, խոկումներիս մէջ, բնաշխարհս կեռնեխների աշխոյժ մենասուլոցներով կ’ազդարարի գարնան զարթօնքը…
＊＊＊
Փողոցի գլխավերեւ փայլը լիալուսնի… Խոկում ու թովչանք ինքնաբաղձ դրսեւորմամբ ագուցուած ձիւնաճերմակին մաս-մաս առկայծող բազմափայլ լոյսերի… Մութի յորձանուտից ժպտացող շողին գարունքի` հաղորդ կարծես մայթից մայթ թռչկոտող պչրուհին…
＊＊＊
Բլուր թաղամասի. զբօսանք ուշ երեկոյի ստուերին, յաջող կայանումը մեքենայի իր` հրապոյրը ունկնդրուհուս հնչեղ ծիծաղը ետ քաշելու… Եւ կիսալուսնի ցոլքի տակ ակնառու, զոյգ սիլուետներիս չկայացած «հրաժեշտի համբոյրը»…
ՀԵՔԻԱԹ ԻՆՉՊԷՍ
Երազիս կրկին այցի եկաւ Նէ` դէմքով այլ մէկի, ներքուստ, սակայն, էակ` սրտին մօտ… Հարազատ տիպար. առօրէութեամբ իր, իսկ հոգու փայլը չխամրած չնչին իսկ` նո՛յնը կը մնայ:
Կը թուայ ամէն ինչ հեշտագին այնպէ՜ս…
＊＊＊
Բնութիւնն ասես շունչ-մարմին առած կը յանդիմանի անցուորիս, յանձին անխոհեմութեանս` իմաստնութեան ու խորհրդի հանդէպ Մա՜յր-բնաշխարհիս…
Քայլքս կը տանի ինձ ցոլքերին իրիկնային, ուր կը փորձեմ չերազել` այլեւս…
