Շաբաթ 8 Յունիսին, Յակոբ Տէր Մելքոնեան թատերասրահին մէջ, «Մհեր Մկրտչեան» թատերախումբը մեծ գոհունակութիւն պատճառեց հանդիսատեսին՝ ներկայացնելով Նիլ Սայմընի «Օթէլ Փլազայի Սենեակը» կատակերգութիւնը (1968)՝ բեմադրութեամբ Յարութ Գնդունիի: Այս երեք երեւութապէս անջատ արարներով թատերախաղը, որ կը պա
տահի Նիւ Եորքի Փլազա պանդոկի նոյն 719 սենեակին մէջ, կը պատմէ երեք տարբեր զոյգերու մասին՝ ներկայացնելով անոնց տարբեր տագնապները կատակերգական վիճակներու ընդմէջէն:
Բեմադրիչ Յարութ Գնդունի իր հմտութեամբ եւ տարիներու փորձառութեամբ յաջողած էր իւրաքանչիւր արարի տալ իր ինքնուրոյն համը, միաժամանակ պահելով ներդաշնակութիւնը ընդհանուր թեմային՝ այն մարտահրաւէրները, որոնց կը հանդիպին զոյգերը կեանքի տարբեր փուլերու: Բեմադրիչ Գնդունի լաւապէս թափանցած էր Սայմընի հիւմըրին եւ կատակներուն էութեան մէջ եւ զանոնք վարպետօրէն զետեղած ճիշդ տեղը, ճիշդ ժամանակին մէջ՝ վստահ ըլլալով որ անոնք ծիծաղ ու խնդուք պիտի պատճառեն հանդիսատեսին, քննարկուած տագնապները լուրջ ըլլալով հանդերձ:
Նկատելի էր դերակատարներուն ոգեւորութիւնը եւ իրենց առաւելագոյնը տալու անոնց պատրաստակամութիւնը: Ուշագրաւ էր Սիմոն Եափուճեանի խաղարկութիւնը իր գրեթէ արհեստավարժ արտայայտութիւններով՝ հմտօրէն օգտագործելով նաեւ մարմնի շարժումներու լեզուն. խաղարկութեան ամբողջ տեւողութեան ան վառ պահեց իր կերպարը եւ կենդանութիւն տուաւ անոր: Կինը՝ հանրածանօթ դերասանուհի Այտա Մահսերեճեան-Սրապոնեան 
համապատասխան խաղարկութիւն ցուցաբերեց՝ իր սրամիտ եւ տարբեր վիճակներ միաժամանակ արտայատող ճկունութեամբ պայքարելով միջին տարիքի տագնապ ապրող ամուսնոյն հոգեվիճակին դէմ: Երկրորդական կերպարները՝ սպասաւոր Հրակ Մամիկոնեանն ու քարտուղարուհի Բալիկ Սրապոնեանը թէեւ կարճատեւ խաղարկութեամբ, սակայն լրացուցիչ շերտեր աւելցուցին հիւմըրային ընդհանուր պատկերին վրայ:
Երկրորդ արարին մէջ, Կարինէ Ներսէսեան եւ Մելիք Պետրոսեան կատարողական այլ մակարդակ մը նուաճեցին: Իբրեւ գոլէճի նախկին սիրահարներ երկար տարիներ յետոյ դիպուածով կը հանդիպէին նոյնպէս թիւ 719 սենեակին մէջ: Անոնց մտերմութիւնն ու համակրանքը իսկական կը թուէր, եւ անոնց զգայականութիւնը գրաւիչ կը դարձնէր խաղարկութիւնը:
Երրորդ եւ եզրափակիչ արարը, կատարողութեամբ Այտա Մահսերեճեան-Սրապոնեանի եւ բեմադրիչ Յարութ Գնդունիի, կը դրսեւորէր խռովայոյզ գործողութիւն մը՝ զաւեշտային շրջագիծով: Իբրեւ զայրացած ծնողներ, անոնք կը փորձէին իրենց դուստրը (Փալիկ Սրապոնեան) դուրս հանել բաղնիքէն անոր հարսնիքին օրը: Գնդունի կատակերգական տիրական ներկայութիւն էր, որ իր ֆիզիքական արտայայտութիւնները կատարելապէս կը հաւասարակշռէր իր զգացումներուն հետ:
Թատերախաղին կշռոյթը եւ անոր հեզասահ ընթացքը պահելու ընդհանուր ճիգը զգալի էր ամբողջ ներկայացման ընթացքին: Թէեւ կային պահեր, երբ կենսունակութիւնը կը խախտէր քիչ մը, բայց դերակատարները արագօրէն կը վերականգնէին զայն՝ պահպանելով ընդհանուր թափը:
Բեմայարդարումը թէեւ պարզ էր, բայց ամբողջական ու գործնական: Պանդոկին թիւ 719 սենեակը համոզիչ կերպով վերստեղծուած էր ժամանակաշրջանին համապատասխանող կահաւորումով եւ յարդարումով:
Ընդհանուր առմամբ, հաճելի էր ներկայ գտնուիլ «Օթէլ Փլազայի Սենեակը» կատակերգութեան: Հակառակ ոչ-արհեստավարժ մեր իրականութեան պատճառած սահմանափակումներուն, ղեկավարութեամբ` բեմադրիչ Յարութ Գնդունիի, դերակատարներն ու թեքնիք կազմը սէր եւ ճիգ չէին խնայած յաջողութեամբ պսակելու այս ներկայացումը:
Վարձքը կատար բոլորին:
