ՅԱԿՈԲ ԼԱՏՈՅԵԱՆ
Վահէ Պէրպէրեանի վեց ելոյթները, այսինքն` աւելի քան երեք հազար հանդիսատեսներ, եկան անգամ մը եւս փաստելու, որ տարբեր սերունդներու եւ տարբեր շրջանակներու մէջ Վահէն փնտռուած եւ սիրուած երեւոյթ է:
Վահէն քննադատողներ շատ կան բնականաբար, սակայն իրականութիւնը այն է, որ այն պատգամները, զորս մենք` այսինքն աւանդական կառոյցները, կ՛ուզենք փոխանցել մեր ժողովուրդին, հասանելի չեն:
Չենք կրցած հասնիլ բոլորին, մենք մեզի, մեր շրջապատով սրահ լեցնելով նոյն հանրութեան եւ նոյն ձեւով կրցած ենք փոխանցել:
Սակայն Վահէին հանդիսատեսը մեզի ծանօթ չէ: Մեր շրջապատին հետ կապ չունի, նոյնիսկ չեն գիտեր, թէ «Յակոբ Տէր Մելքոնեան» թատերասրահը ո՛ւր է:
Հետաքրքրական հանրութիւն մըն է:
Վահէն տուաւ պատգամը այս հանրութեան: Հո՛ս է Վահէին արժէքը: Արցախի պարտութենէն ետք չյուսահատելու, զիրար հանդուրժելու, հայերէն լսելու, հայ ըլլալով ուրախանալու, միակամ ըլլալու պատգամները մենք ո՛չ մեր ձայնասփիւռով, ո՛չ թերթով եւ ո՛չ ալ ընկերային ցանցերով կրցած էինք հասցնել այս թիրախին:
Ըսել չէ, թէ հայ չեն: Ոչ ալ ըսել է, որ պէտք է դատապարտենք, որովհետեւ մեզի մօտիկ չեն: Ընդհակառակը, այս հանրութիւնը հեռու է հայկական միջավայրէն: Կրնամ ըսել, որ երեք հազար հանդիսատեսէն հազարը մենք էինք, երկու հազարը` տարբեր շրջաններէ, տարբեր շրջանակներէ, տարբեր մտածողութեամբ:
Այս իմաստով Վահէ Պէրպէրեան երեւոյթ է: Վահէին այցելութիւնները գաղութներուն մէջ շարժ կը ստեղծէ` հանդիսատեսի, մտածողութեան, մօտեցումի եւ իմաստի:
Վա՛րձքդ կատար Վահէ՛:
